Sam Baker is anders dan de anderen. Anders dan de andere singer-songwriters althans. Zijn songs zijn niet altijd songs ‘volgens het boekje’, en in dat geval bestaat zijn voordracht uit spoken word / rap / poëzie / parlando, en dat klinkt verdorie goed en interessant. Bovendien heeft hij toch wel iets bijzonders meegemaakt: een aantal jaren geleden was hij een van de slachtoffers in een terroristische aanslag in Peru, op weg naar de Machu Picchu. Er vielen een aantal doden, hijzelf echter had het 'geluk' tot de (zwaar) gewonden te behoren. De nasleep van dat trauma heeft hem diep getekend en dat uit hij meer dan eens in zijn liedjes en verhalen.

Het was het eerste concert van Sam Baker in België. Goed geluimd vertelde hij dat ze erg goed ontvangen waren in Bree. En zo komt het dus dat een artiest zijn uiterste best doet op een podium, en het publiek een zo goed mogelijk concert wil geven. Baker werd daarbij op voortreffelijke wijze begeleid door de pianist Radoslav Lorkovic, die we ook al kennen uit de band van Jimmy LaFave.

Nogal wat songs uit zijn plaat Say Grace uit 2013, en dat is dan ook een meesterwerkje. ‘Say grace, baby, you know how’, staat er op de binnenhoes en ook: ‘Every one is at the mercy of another one’s dream.’ Naast uitstekende muziek kregen we ook wel wat leuke anekdotes te horen en spielereien op piano, oa. Stay (Maurice Williams) dat we kennen van Jackson Browne’s fabuleuze Running On Empty liveplaat.

Same Kind Of Blue bracht Sam Baker solo op zijn gitaar en vanaf Say Grace vervoegde pianist Radoslav Lorkovic hem. Change had een mooie piano-intro en klonk wat bluesy. Voorafgaand aan het volgende nummer Steel deden ze hard hun best om de naam ‘Bree’ goed uit te spreken – hilarisch, voor henzelf nog het meest. Angels ging over al het goeds dat mensen wereldwijd nog doen voor elkaar, en dat wel eens over het hoofd gezien wordt door de uitgebreide negatieve berichtgeving in de pers en op sociale netwerken.

Isn’t Love Great en Signs werden gedragen door bijzonder mooie pianopartijenen Waves was een parel van een song: ‘he walks down to the ocean / bends to touch the water, kneels to pray / writes her name in sand / waves wash it away’. Geweldig gezongen met hese stem, en voorzien van korte coda met To Every Season.  

De wondermooie klaagzang Migrants zong Baker gedeeltelijk in het Spaans, en gaat natuurlijk over het barre lot van de vele onfortuinlijke immigranten op zoek naar een beter leven in de USA. Lorkovic speelde voor de gelegenheid accordeon, zoals het past in een echte ‘border song’.  Woodie Guthrie en zijn Deportee (Plane Crash At Los Gatos) waren plots heel erg nabij. ’14 people killed / 12 lines in the midwest paper…’

 Het tweede deel begon met Button By Button, een beetje jazzy en cabaretesk: ‘zip un zip / snap un snap / hook un hook / strap un strap / button by button / all of her clothes fall down’. In Snow had hij het over Boston, en hoe koud het daar soms kan zijn in de winter als de ijzige zeewind door de straten giert (zelf ondervonden vorig jaar tijdens een bezoek aan de mooie stad Boston). En hoe moet het dan wel niet zijn voor de daklozen in de stad, vroeg hij zich af.

 White Heat was zo een fantastische ‘spoken word song’ en werd gebracht met de overtuiging en intensiteit van Patti Smith in haar beste momenten: ‘that"s what you get / you dirty copper / little jimmy cagney said / thirteen rounds in the hopper / then the cops made jimmy dead / copper penny for your thoughts / copper jacket full of lead // where have you gone my love / now that i have found my way / where have you gone my love / now that i am old and gray.’

Thursday was nog zo een sterk nummer, een verhaal over een jonge alleenstaande moeder en hoe hard het leven voor haar was. ‘She had a hole inside like a country song’. Een knappe cover ook: Six Days On The Road van Dave Dudley, dat we kennen van The Flying Burrito Brothers, mooie bluesy op piano en intens gespeeld: ‘I got my diesel wound up and she's a running like never before / There's a speed zone ahead that's all right / I don't see a cop in sight // I got me ten forward gears and a George Overdrive / I'm taking little white pills and my eyes are opened wide // Well it seems like a month since I kissed my baby goodbye / I could have a lot of women but I'm not alike some other guys // six days on the road and I'm gonna make it home tonight.’

Broken Fingers is een sleutelsong uit Baker’s oeuvre, over de aanslag in Peru en wat dat op zijn netvlies en in zij hoofd heeft nagelaten, om nooit meer vergeten te kunnen worden, ook niet zovele jaren na het trauma. Als uitsmijter het rustige Go In Peace. ‘Get home safe’. En dat deden we, geen klein beetje onder de indruk van zoveel schoonheid en authenticiteit. Sam Baker, een groot artiest!

foto © Manon Houtackers

meer foto © Manon Houtackers

Say Grace 

Migrants 

meer video's : Waves - Steel - Change